Hakbyist

ผ่านชีวิตมาพักใหญ่ก็เห็นว่าคนบางคนมีลักษณะที่ไม่ชวนให้ร่วมงานหรือใช้ชีวิตด้วย นั่นคือคนจำพวกที่ไม่พูดตรง ๆ ว่าตัวเองไม่รู้ คนจำพวกนี้จะไม่บอกว่าไม่รู้แต่ตอบแบบ ไปไหนมาสามวาสองศอกแล้วทำให้คนอื่นเสียเวลาในบางครั้งอาจจะเป็นอันตรายได้ถึงชีวิต

เรื่องมันเริ่มจากผมซื้อโทรศัพท์ feature phone ให้ลูกเอาไปโรงเรียนแล้วหาข้อมูลแล้วเจอว่าต้องใช้ซิมจากแค่สองค่าย ก็เดินไปถามศูนย์ว่าจะซื้อซิมให้กับโทรศพท์ feature phone พนักงานตอบว่า “ซิมรายปีต้องซื้อผ่านเน็ตเท่านั้น” นั่นก็ทำให้ผมงงเพราะตอบไม่ตรงคำถาม เดินเข้าไปถามอีกครั้งก็ยังตอบเหมือนเดิมเลยต้องบอกว่ามาซื้อซิมเผื่อจะเจอคนอื่นบ้าง ผมรอคิวอยู่นานร่วม 40 นาทีได้ เจอพนักงานขายดันให้คำตอบผมไม่ได้อีกว่าซิมจะใช้ได้ไหมสรุปผมเสียเวลาไปสี่สิบนาทีเปล่า ๆ เดินออกถามร้านข้าง ๆ ร้านข้างแค่บอกผมยืมโทรศัพท์หน่อยครับเอาซิมตัวเองใส่ดูว่าใช้ได้ไหมสรุปเสียเงินไป 49 บาท ก็ซิมของเจ้าที่ผมไปถามตอนแรกนั่นแหละครับ

ทีนี้ว่ากันด้วยชีวิตการทำงานเราจะเจอคนแบบนี้เสมอ คนที่ตอบไม่ตรงคำถามเพราะตัวเองไม่รู้แต่ไม่กล้ายอมรับว่าตัวเองไม่รู้ คนแบบนี้ก็เหมือนกันทำให้เราเสียเวลาในการทำงานไปเปล่า ๆ ด้วยความที่ไม่กล้ายอมรับนี่แหละครับ ผมมองว่าเป็นเรื่องแปลกเพราะคนเรามันจะรู้ไปหมดเป็นไปไม่ได้มันต้องมีเรื่องที่ไม่รู้ และเมื่อไม่รู้ก็หาความรู้ให้รู้แค่นั้นเอง คนแบบนี้ทำให้องค์กรที่ตัวเองอยู่มีความเสี่ยงยิ่งอยู่ระดับสูงยิ่งเสี่ยง เสี่ยงที่จะทำให้เสียทรัพยากรไปเปล่า เสี่ยงที่จะไม่ยอมรับว่าเกิดปัญหาแล้วแก้ไข ที่คนแบบนี้ไม่ควรทำงานด้วยไม่ใช่เพราะไม่รู้แต่ไม่สามารถยอมรับว่าตัวเองไม่รู้เพื่อจะไปหาความรู้ได้คนแบบนี้เลยไม่พัฒนา ในวงการเมืองก็มีคนแบบนี้เหมือนกันแต่อย่าให้ผมเอ่ยชื่อเลยว่าใครเดี๋ยวจะหาว่าผมอคติเปล่า ๆ